Οι κύριοι άξονες της υγιεινοδιαιτητικής αγωγής περιλαμβάνουν:
1. ελάττωση της πρόσληψης κορεσμένων λιπών.
Λίπη που περιέχονται στο κόκκινο κρέας, τα τυριά, το βούτυρο, το πλήρες γάλα και το γιαούρτι ονομάζονται κορεσμένα λίπη. Έτσι θα πρέπει να περιορισθεί η κατανάλωση των τροφών αυτών π.χ. κόκκινο κρέας μόνο μια φορά την εβδομάδα,. γάλα με 1.5% λιπαρά κτλ.
2. ελάττωση πρόσληψης χοληστερόλης.
Μεγάλη περιεκτικότητα σε χοληστερόλη έχουν τα όργανα ζώων (ήπαρ, νεφροί, μυελός), τα αυγά κ.λπ. έτσι η λήψη ζωικών λιπών (αυγών) θα πρέπει να περιορίζεται σε μια φορά τον μήνα.
3. αντικατάσταση των κορεσμένων λιπών με μονοακόρεστα και πολυακόρεστα λιπαρά οξέα.
Κυριότερο μονοακόρεστο λιπαρό οξύ είναι το ελαϊκό που βρίσκεται στο ελαιόλαδο. Τα πολυακόρεστα λιπαρά οξέα διακρίνονται σε ω-6 και τα ω-3 λιπαρά οξέα. Τα ω-6 λιπαρά οξέα είναι τα φυτικά έλαια (καλαμποκέλαιο, σογιέλαιο), ενώ τα ω-3 λιπαρά οξέα βρίσκονται στα ιχθυέλαια και στα λιπαρά ψάρια (σολομός, σαρδέλες, τόνος, γαύρος) και μειώνουν τα τριγλυκερίδια.
4. αύξηση πρόσληψης φυτικών στερολών.
Οι φυτικές στερόλες προέρχονται από φυτικά έλαια δημητριακών, ξηρών καρπών και λαχανικών.
5. ελάττωση του σωματικού βάρους για τους υπέρβαρους ή παχύσαρκους.
Κύριος στόχος της θεραπευτικής αντιμετώπισης της παχυσαρκίας παραμένει η απώλεια βάρους, η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη δημιουργία αρνητικού ισοζυγίου ενέργειας. Είναι λάθος να καταφύγει ο παχύσαρκος σε χειρουργική ή φαρμακευτική αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, προτού αποτύχει η φυσική προσπάθεια, γιατί οι μέθοδοι αυτές δεν στερούνται σοβαρών παρενεργειών, που πολλές φορές θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του παχύσαρκου. Πριν “ενοχοποιηθεί” ένα παχύσαρκο για τον τρόπο ζωής του, πρέπει να αποκλεισθούν σπάνιες παθολογικές περιπτώσεις, όπως π.χ. υποθυρεοειδισμός, πολυκυστικό σύνδρομο ωοθηκών κ.ά.
6. αύξηση της σωματικής άσκησης.
Για να έχουμε το βέλτιστο αποτέλεσμα χρειάζεται σωματική άσκηση 3-5 φορές την εβδομάδα σε ένταση και ρυθμό που να διατηρεί την καρδιακή συχνότητα στο επιθυμητό επίπεδο για 20-45 λεπτά, καθ’ όλη τη διάρκεια της άσκησης. Συστήνεται ως καταλληλότερη η αερόβια άσκηση η οποία γυμνάζει την καρδιά και το υπόλοιπο σώμα. Έτσι απελευθερώνονται προστατευτικές ουσίες από τους μυς του σώματος και τον εσωτερικό χιτώνα των αρτηριών, οι οποίες παρεμποδίζουν τη θρόμβωση του αίματος και συμβάλλουν στο σπάσιμο της αθηρωματικής πλάκας που βρίσκεται στα τοιχώματα των αρτηριών.
